“Ik word er zo verschrikkelijk moe van! Ze luisteren echt nooit naar me!” Een veelgehoorde kreet in Nederlandse gezinnen. Ik wil al deze ouders het volgende vragen: Luister eerst goed naar je kind, probeer hem/haar te begrijpen en vertel dan pas je eigen ‘verhaal’.
Je kind heeft namelijk behoefte om te kunnen vertellen en zelf oplossingen te bedenken. Soms heeft een kind zelfs alleen maar behoefte om te kunnen spuien en is er helemaal geen behoefte aan advies en/of een oplossing. Wij voelen als ouders echter vaak een enorme drang om te helpen en komen daarom heel vaak (ongevraagd) met adviezen en oplossingen aandragen, nog voordat we ECHT geluisterd hebben naar onze kinderen.
6 TIPS om echt te luisteren.
- Als je probeert mee te voelen met je kind en aandacht hebt voor het gevoel van je zoon of dochter, geef je het signaal dat je de ander echt ziet en hoort. Pas wel op dat je tijdens het luisteren niet tegelijkertijd in je hoofd nadenkt over wat jij zelf zo meteen wilt gaan zeggen. Luister echt voor de volle 100%. Wat helpt je hierbij:
- Vraag regelmatig door op datgene wat de ander zegt en vat af en toe samen wat je hebt gehoord. Bijvoorbeeld “Kun je nog wat meer vertellen over wat die ander deed?” of “Klopt het dat je vooral boos werd omdat zij je niet uit liet praten? Of vond je ook wat zij zei heel vervelend?”
- Door te reageren vanuit begrip (“Ik begrijp dat je daar boos om werd en even geen zin meer had om mee te doen.”) ontstaat er ook rust bij de ander en daardoor ruimte om (indien nodig) met elkaar in gesprek te gaan over eventuele oplossingen of het geven van advies.
- Wees oprecht geïnteresseerd in wat je kind bezighoudt. Vraag erop door als je zoon vertelt over de knikkerbaan die hij met zijn vrienden heeft gemaakt, vraag je dochter wat ze het leukste vindt om te doen tijdens de pauze op school, vraag door over de verhaallijn of de karakters in de televisie serie waar je kind graag naar kijkt. En als er dingen omhoog komen, waarvan jij denkt dat dit anders kan: houd je in en wees alleen oprecht geïnteresseerd, stel hooguit een vraag als: “Waarom denk je dat?” of “Wat doet hij dan wat jou zo ergert?” Als je zoon of dochter je advies of hulp nodig heeft, zal hij/zij er wel om vragen.
- Ongevraagd advies geven is bijna nooit handig, maar we doen dit wel heel vaak Heel lief en goed bedoeld, maar het geeft ons kind steevast het gevoel dat we niet echt open staan voor zijn gevoelens, dat we denken dat hij dit ‘probleem’ niet zelf zal kunnen oplossen en het wekt de indruk dat we ‘geen tijd hebben om goed te luisteren’. Mijn advies is: WACHT totdat je kind om advies vraagt, of als je zoon of dochter dat niet doet en je wilt toch heel graag iets adviseren, VRAAG dan of je wat advies mag geven.
- Daarnaast hebben we vaak de neiging om het probleem van onze zoon of dochter te gaan bagatelliseren. Vaak omdat wij, door onze levenservaring, vinden dat het zonde is om hier zoveel tijd, emotie en energie in te stoppen. Maar we vergeten daarbij dat wij het op die leeftijd waarschijnlijk ook een enorm probleem hadden gevonden. Door tegen je kind te zeggen “Ah joh, zo erg is het toch niet?” of “Je hoeft toch niet bang te zijn voor honden?” geef je de indruk dat je de gevoelens van je zoon of dochter niet serieus neemt en voelt je kind zich dus niet serieus genomen en gezien.
Iets wat we allemaal willen en nodig hebben: Serieus genomen worden, gezien en gehoord worden, geaccepteerd worden zoals we zijn, met onze leuke en minder leuke kanten. Daarin verschillen onze kinderen echt niet zoveel van ons