Dit waren de enige woorden die ik kon horen op het moment dat ik langs een gezin liep in het bos. Van tevoren had ik (al van verre) een huilend en/of boos kind gehoord en ik vroeg me toen af of mijn wandeling me langs dit kind zou leiden.
Vorige week had ik behoefte aan frisse lucht, beweging en rust. Dus heb ik mijn wandelsokken en -schoenen aangetrokken en ben naar het bos gegaan. Hoewel ik zeker niet de enige persoon in het bos was, was het heerlijk rustig, zodat mijn hersenen de rust en mijn lichaam de beweging en frisse lucht konden krijgen die ik nodig had. Aan het einde van mijn wandeling hoorde ik op een gegeven moment een kind huilen/boos zijn. Ik had geen idee waar dit kind was en waarom het zo aan het huilen en schreeuwen was, maar ik vroeg me meteen af wat er aan de hand zou zijn.
Na een minuut of vijf draaide ik het paadje in waar het kind (een meisje) en haar ouders stonden. Iets verder op het pad liep een vrouw met twee jongens en een hond. Het meisje en haar ouders stonden aan de rand van het pad. Vader zat geknield voor het meisje en moeder was over het kind heen gebogen. Toen ik op gelijke hoogte was met het gezin, hoorde ik het meisje huilend zeggen “ik wil niet”. De vader of moeder reageerde hierop, maar ik heb niet gehoord wat er gezegd werd en niet gezien of gehoord hoe hier vervolgens weer op werd gereageerd.
Sinds ik als leerkracht en kindercoach actief ben, merk ik dat ik kinderen en ouders/opvoeders heel graag wil helpen wanneer ik dit soort situaties zie of hoor Zo ook in dit geval. Natuurlijk ben ik gewoon doorgelopen en heb ik geen gehoor gegeven aan deze behoefte in mijzelf. Maar het blijft me dan toch bezighouden en daarom schrijf ik nu dit artikel.
In mijn hoofd gebeuren er allerlei dingen op zo’n moment: Ik stel mezelf vragen zoals: Wat is er gebeurd? Wat is er gezegd? Wat is er gedaan? Is het kind boos, verdrietig of bang? Zou het te maken hebben met die hond en/of die mensen die ik net zag? Of wilde dit meisje niet naar huis? Of juist niet verder wandelen? Hoe voelen de ouders/opvoeders zich nu hun dochter overduidelijk niet wil wat zij graag willen? Zal ik vragen of ik iets voor ze kan doen? Zal ik ze laten weten dat ik weet hoe moeilijk dit soort momenten zijn en ze een hart onder de riem steken?
Uiteindelijk besluit ik negen van de tien keer om niets te zeggen of te doen, hooguit een vriendelijke glimlach en een “Hallo/Goedemorgen” of iets dergelijks. Deze keer heb ik zelfs dat niet gedaan, omdat ik geen oogcontact had met de ouders. Maar wat wel altijd hetzelfde is, is het feit dat ik me het uur daarna altijd afvraag hoe ik ze zou kunnen helpen als ze bij mij in de praktijk zouden komen met deze situatie als hulpvraag.
Wat deze ouders in het bos hebben gedacht, gezegd en gedaan weet ik niet, maar in mijn volgende artikel zal ik een aantal tips, adviezen en inzichten geven die elke ouder en opvoeder kan helpen in soortgelijke situaties als vandaag in het bos. Dus: Wordt vervolgd